MAHŞERE KALDI

Sevdamı ellere yaparken katık,
Şimdi ne oldu da kaşların çatık,
Bahtımız böyleymiş üzülme artık,
Seninle aşkımız mahşere kaldı.

Ne beni güldürdün, ne kendin güldün,
Ne beni öldürdün, ne kendin öldün,
Yıllardır başıma hep çorap ördün,
Seninle aşkımız mahşere kaldı.

Kara çalılara nasıl inandın,
Asılsız sözlere nasıl da kandın,
Ben ateşte yandım sen suda yandın,
Seninle aşkımız mahşere kaldı.

Günahsızım diye az mı dil döktüm?
Yalvarıp önünde her gün diz çöktüm,
Sonunda çaresiz boynumu büktüm,
Seninle aşkımız mahşere kaldı.

Sensizlik çölde susuzluk gibiydi,
Dünyamsa körelmiş kuyu dibiydi,
Gidişin sevdamın akan kiriydi,
Seninle aşkımız mahşere kaldı.

Yıllar sabun gibi kaydı elimden,
Her gün bin kez öldüm, hep kederimden.
Mutlu ol sözcüğü düştü dilimden,
Seninle aşkımız mahşere kaldı.

Yüksel GÜNEY
Şair-Yazar