CEPTE PARA OLUNCA

Bir köyün sakinleri Hocayı davet eder,
Hoca da davet üzre çağıran köye gider.

Davetin tek sebebi Hocamızın vaazı,
Dini bir sohbet olsun, köylüler buna razı.

Konu köy odasında söylenir usulünce,
Köylüler umutlanır Hoca buna gülünce.

Hoca; “Kabullenirim, ama önce şartım var,
Vaazımın ücreti bir kese altın kadar”

Bu tuhaf pazarlığa birileri söylenir,
Köylüler şaşırsa da, çaresiz kabullenir.

Hocanın isteğini hanelere yayarlar,
Toplanan altınları bir keseye koyarlar.

“İşte sana altınlar, haydi şimdi vaaz ver,
Camimizin kürsüsü, bunun için uygun yer”

Hoca ciddileşerek hemen vaaza başlar,
Herkes ilgiyle dinler, gözlerden akar yaşlar.

Vaazın akabinde Hoca bir jest gösterir,
Toplanan altınları tek tek geriye verir.

Köylüler hem şaşırır, hem de mutlu olurlar,
İzahat almak için Hocaya başvururlar.

Hocamız sarığını arkaya doğru eğer,
Gülümseyerek der ki; “Vaaz her şeye değer.

Beni dinlemezdiniz sizden almasam para,
Anlatmakta zorlanır ve ben düşerdim dara.

Bu taktiğin faydası aslında oldukça çok,
Cepte para olunca keyfine diyecek yok”