İnsan, içinde çiçekler yetiştiriyor.Kimi umut der adına, kimi yaşama sevinci.Fakat insanın gönlündeki hiçbir çiçek, ekildiği gibi yetişmiyor.Toprak değil ki bu, attığın tohum cinsi gibi çıksın. Bazen gafil oluyor insan, bir boşlukta asılı kalıyor benliğin.Cismin de kalbin de çile çekiyor. Bilirsin, mevsimlerden bahar da var, yaz da.Mevsim dört ama sen sadece kışı yaşıyor...