İNSAN NELERDEN KAÇAR?

Pandemi her ne kadar hayatımızda acı ve sıkıntı oluşturduysa da hikmetinde gizli, bizi biraz da vehmetmeye sevk ediverdi.

Kapanınca eve insan bazen farkında olmadan birçok şeyden koptuğunu, birçok şeyden kaçtığını görüyor. Hayatın gerçeklerinden kaçtığını, kendi kendinden kaçtığını, hep taşrada (dışarda) gezdiğini, kendi kendisiyle karşılaşmadığını, özlemlerini görüyor. Görüyor da bir türlü yuvaya dönüp özlem gidermekten de korkuyor. Belki dönse; kendisini korkutacak suallerden korkuyor.

Gerçekten hangimiz kaç yılda bir kendimizle kucaklaşıyor, hemhal olabiliyoruz. Hep başkalarına veya bize ait olmayan, bırakıp gideceğimiz yaldızlı nesnelerle diyalog halindeyiz. Nesnelere ayırdığımız zamanın kaçta kaçını kendimize ayırıyoruz? Zaman ayırmadığımız evimiz (gönlümüz) bizden uzaklaşmaz ve küsmez mi?

Bu kapanmalar tam fırsat, biraz kendimizle sohbet edelim mi?

Ama kaçmadan, karanlık ve aydınlık odalarının bizim olduğuna inanarak, yalan söylemeden ve de üzülmeden günahı ve sevabıyla alalım.

Kendimize ve karşımıza bakalım.

Biz bize ne kadar dayanabiliyoruz veya ne kadar özlemişiz?

Kendimizi veya sitemlerine göğüs gerebiliyor muyuz?

Kendi kendiyle olan, sabırla ve metanetle kendini dinleyenlere selam olsun.

Ahmet AL