KUYUYA DÜŞEN HİLAL

Hoca hazırlık yapar dalmak için uykuya,
Ama ihtiyaç duyar bir maşrapalık suya.

Mutfağında bulamaz bir damla bile suyu,
En yakın su kaynağı, bahçesindeki kuyu.

Suyu getirmek için giyer pabuçlarını,
Toplar beline sokar, gömleğin uçlarını.

Gider kuyu yanına su kovası elinde,
Besmele ve salâvat Hocamızın dilinde.

Gökyüzü pırıl pırıl, yıldızlar ile dolu,
Hilale eşlik eder adeta Samanyolu.

Hoca kuyuya bakar kovayı salmak için,
Bakar ki ay kuyuda, ama anlamaz, niçin?

Kovayı bırakarak ipi salar kuyuya,
Suya düşen hilali kurtaracakmış güya.

Asılınca halata çengel taşa takılır,
Kopan iple sırt üstü Hoca yere yıkılır.

Sızlanıp inleyerek doğrulturken belini,
Semada görüverir ayın hilal halini.

“Allah’ıma çok şükür, yaptığım büyük yardım,
Sırt üstü düştüm ama hilali de kurtardım.”

Sezayi TUĞLA