İçimde kocaman bir ağlamak var,Kimse gerçekleri görmüyor, duymuyor.Çok görüntü var!Dışı iyi gibi görünüyor ama içi öyle değil.Çok kelâm ediliyor, bakınca bir sürü laf sözAma kulak verince bakıyorsun ki,Ne sözü söz ne gözü göz. Çok suret var,Lakin her gördüğün yüzü insan mı sanıyorsun?Sureti öyledir ama sireti başkadır.Sen, o öyledir zannedersin,Bu böyledir, yerli yerincedir...

İnsanla, eşyayla, zamanla, umutla, hüzünle,Öfkeyle, sevinçle, ayrılıkla, yollarla, karanlıkla,cesaretle, korkularla, kimi zaman varlıkla,Çoğu zaman yoklukla, bazen çoklukla,Bazen yalnızlıkla sınanacağız elbet. Ve üstelik bunu kendi seçimlerimizle, kendi kendimize yapacağız.Yolumuza çıkan, dokunduğumuz, uzağında kaldığımızVe özlediğimiz her şey bunun bahanesi ve bir parçası ...

İnsan, içinde çiçekler yetiştiriyor.Kimi umut der adına, kimi yaşama sevinci.Fakat insanın gönlündeki hiçbir çiçek, ekildiği gibi yetişmiyor.Toprak değil ki bu, attığın tohum cinsi gibi çıksın. Bazen gafil oluyor insan, bir boşlukta asılı kalıyor benliğin.Cismin de kalbin de çile çekiyor. Bilirsin, mevsimlerden bahar da var, yaz da.Mevsim dört ama sen sadece kışı yaşıyor...