GÖNLÜM RAZI OLMADI

Yorucu bir gün geçer, artık ikindi olur,
Akşehir çarşısında alış-veriş son bulur.

Tezgâhlar kaldırılır, çarşıda iş yavaşlar,
Hareketlilik biter, köylere dönüş başlar.

Hoca aldıklarıyla doldurur heybesini,
Sırtına yüklenirken zor alır nefesini.

Heybe sırtında iken Hoca eşeğe biner,
Çarşıdaki yorgunluk kısmen olsa da diner.

Yolda giden birisi görmüş bu tuhaf hali,
Yüklenmiş karakaçan sanki iki vebali.

Adam demiş Hocaya; “Bunun sebebi nedir,
Anlayamadım hâlâ, heybe niçin sendedir?

Zavallı zorlanıyor, yükü fazla, baksana?
Biraz acı be adam, yazıklar olsun sana.”

Hoca dönmüş kişiye; “Benim kabahatim yok,
Dikkatlice bakarsan, benim yüküm daha çok.

Heybeyi ben taşırsam yükü hafifler biraz,
Sade beni taşırsa, buna etmez itiraz.

İşte, eşek sırtında bir tek beni taşıyor,
Yokuşta zorlanıyor, aklım buna şaşıyor.

Zavallı eşeğimde baktım mecal kalmadı,
Heybe taşımasına, gönlüm razı olmadı.”

Sezayi TUĞLA