HAYALİ ÇORBA KOKUSU

Karnı acıkan Hoca bağdaş kurup oturmuş,
Dumanı üzerinde çorba hayali kurmuş.

Bir yandan hafif hafif ovarken dizlerini,
Hayale devam etmiş yumarak gözlerini.

Sofranın üzerinde kâse kâse çorbalar,
Tarhana, ezogelin mis gibi koku salar.

Acaba çorbaları kaşıkla mı içmeli,
Veyahut kâsesiyle kafaya mı Dikmeli?

Hoca ezogelini yemesine bayılır,
Tarhana şifalıdır, ilaç gibi sayılır,

Hayali yer sofrası tam önüne kurulur,
O anda dış kapının tokmağına vurulur.

Kapıyı açtığında çocukla karşılaşır,
Utangaç hali ile Hocamıza yaklaşır.

Çocuğun iki gözü, elindeki boş tasta,
Biraz üzüntü ile; “Anneciğim çok hasta.

Kapına geldim işte, bana sakın yok deme,
Vereceğin tarhana, şifa olur anneme.”

Hoca hayal ettiği çorbayı nasıl verir,
Bir yandan mırıldanır, biraz da iç geçirir.

“Hayal gerçek gibiymiş anlamamışım bunu,
Komşular bile almış hayalin kokusunu.”

Sezayi TUĞLA