Bir Anne Gerçekten En Çok Neye İhtiyaç Duyar?

Filiz BALCI

filizmelek65@hotmail.com

İlkokula başladığımda anneler günü diye bir şey yoktu hayatımda. Anne; zaten çok sevilen, daima sevilen, huzuru ve güveni kucağında bulduğum kadındı. Bu sevgi kesintisiz, doğal ve güçlü bir sevgiydi.  

Okulda öğrendim anneler günü diye bir gün olduğunu ve annemize mutlaka bir hediye almamız gerektiğini. Bu gereklilik günlerce kuruş kuruş para biriktirmek, yememek içmemek, babaya anlatılsa da anlaşılmamak, istediğin hediyeye bir türlü ulaşamamak, en son bir naylon çiçeğe razı olmak ve bunları sana yaşatan annene anlamadığın bir öfke biriktirmek demekti benim için. Ne de olsa kültürümüze yeni giriyordu, bir türlü beceremiyorduk. Hele hele “yine anneler günü geliyor” gibi bir ifadenin oluşturduğu can sıkıntısını unutmam mümkün değil.

Artık bir kesim için de olsa öyle değil olay. Babalar görevlerinin bilincinde çocuklarla haftalar önceden paslaşmaya başlıyor. Anne zaten bir görev bir hak olduğu için(!) çaktırmadan siparişler veriyor. Alınan hediyeler kıyaslanıyor ve çocuğun değil babanın karnesine işleniyor. Zaten tam da burada çocuk yok aslında. Bütün filim babayla annenin arasında dönüyor. Çocuk hediyenin ne olduğunu bile bilmiyor. Reklam denen kapitalist leş çark, bir ay önce işlemeye başlıyor. Ekranlarda en pahalı hediyeyi alan annenin mutluluğu… Artık insafınıza kalmış; bir mutfak robotu mu, bir pırlanta yüzük mü? Bunlar benim gündemimde değil.

Hala annesine duyduğu sevgiyi, maddi bir şeyle kıyaslamaya zorlanan çocukların hissettikleri suçluluk duygusu, yapamamanın, alamamanın acizliğini yaşattırdığımız minik yürekler var elbette. Onlara dönük benim algım!

Dünyaları vermek istedikleri anneleri fısıldasa kulağına “Şşşşt sakin ol! Beni ne kadar sevdiğini biliyorum. Çünkü ben seni daha çok seviyorum. Sen bana verilmiş en güzel armağanısın Rabbimin. Böyle bir sevgi dünyanın çullarıyla ölçülemez“ dese mesela!

İnsanın evladına iyilik düşünmesinde niye bu kadar abartılı bir aferini hak ediyor bilmiyorum. O zaten senin kendinden biri. En bencil insanların bile evlatlarına tahammüllerine ya da anne baba olunca yaptıkları fedakârlıklara tanık olduk hepimiz.  Kaşı sana gözleri babasına benzeyen bir çocuğu sevmek, kendini, kendi çocukluğunu sevmek kadar kolay. Onun canını kendi canından aziz bilmen, yaratılışında var senin. Bu sana zor değil. Genişletebildiysen yüreğini, anneliğin ilk ateşlemesiyle çıkabildiysen yücelere, komşunun çocuğunu da sev ama öyle göstermelik değil, cidden sev.

Annelik babalık yücelere ulaşabilseydi kurtlar sofrası olur muydu Dünya? Halısını dışarıya silkeleyen kadın, evini bütün Dünya olarak görüyor mudur? Sadece evini temiz tutmakla çocuklarını kirden koruduğunu zannediyor olabilir mi?

Bir dost yıllar önce üniversite sınavına giren çocuğu kimliğini kaybedince kapı önündeki güvenlikle biraz heyecanlı konuşmalar yapmak zorunda kalmış, çocukları sınavda olan aileler dikkatleri dağılacak diye bu arkadaşı neredeyse dövmeye yürümüşler. O da dönüp velilere “evet sizin çocuğunuz okuyacak. Mühendis, doktor olacak. Benimki okuyamayacak tinerci olacak. İş çıkışı metroda sizin çocuğunuzu şişleyecek” demişti. Oradaki aileleri ne kadar etkiledi bu abartılı ifade bilmiyorum. Ama beni etkiledi.

Herkes kapısının önünü silerse bu iş olur diyenlere inat, “tek kendini düşünen, kendini bile kurtaramaz” demek istiyorum.

Senin sözün çocuğuna ulaşmadığında, başkası onun kalbinden tutabilir diyorum.

Aynı şekilde mum misali dibine ışık veremezken, bir başkasının kahramanı olabilirsiniz.

İşin sırrı burada bencillikten kurtulmuş annelik ve babalık dünyayı kurtarabilir.

Övgüye, her türlü takdire layık olan da bu olsa gerek.

Selam ve dua ile

Filiz BALCI