“ANNEM KAPIDAN AYRILMA” DEDİ

“ANNEM KAPIDAN AYRILMA” DEDİ

Bahsedelim biraz da tarihî dünümüzden,
Anadolu’da yaşam farklıydı günümüzden.

Koyun-kuzu meleşip otlarken dağlarında,
Kuşlar cıvıldaşırdı Akşehir bağlarında.

Komşular birbirini bilirdi ve tanırdı,
Eskiden çamaşırlar derede yıkanırdı.

Hoca Nasrettin tıfıl, İlk mektebe gidiyor,
Annesi ne söylerse, onu yapıp ediyor.

Annesi komşularla dere için anlaşır,
Kirlenen giysileri ırmak yanına taşır.

Oğluna döner der ki, “Ben gidiyorum molla,
Hanemize sahip çık, göz-kulak olup kolla.

Ben gelinceye kadar yapayalnız kalsan da,
Ayrılma kapımızdan, her ne halde olsan da.”

Diye tembih ederek sözde mutabık kalır,
Yetişir komşulara çaya doğru yol alır.

Molla, zamanın hızlı geçmesini dilerken,
Dayısı çıkagelir küçük yeğen beklerken.

“Yeğenim bir koşuda haber ver şu anana,
Ne zaman gelebilir, bir bilgi getir bana.”

Küçük Nasrettin söker kapıyı menteşeden.
Dayısı sorar ona, “kapıyı söktün, neden?”

Sırtlanırken kapıyı, “Annem böyle istedi,
Sakın ha kapımızdan asla ayrılma dedi”.