BİZİM KAVUK ÇOCUKLUĞUNU HATIRLADI

Hoca evine doğru dalgın dalgın gidiyor,
Bir yandan da gününü muhasebe ediyor.

Büyük küçük tüm köylü Hocamızı tanırlar,
Nükteli sözlerinden hepsi de hoşlanırlar.

İki yaramaz çocuk sinsi plan yaparlar,
Yanına yaklaşarak kavuğunu kaparlar.

Kavuğu verir Hasan yanındaki Ahmet’e,
Hoca yetişemeden atıverir Mehmet’e.

Mehmet öyle durur mu yetiştirir Veli’ye,
Veli Mahmut’a atar, Hoca döner deliye.

Hocamızı almışlar yaramazlar kafese,
Yorulan Hoca kalmış artık nefes nefese.

Çaresizlik içinde kendine bir yol seçmiş,
Aldığı son kararla kavuğundan vaz geçmiş.

“Sizde kalsın” der gibi sallayarak kolunu,
Arkasını dönmüş ve tutmuş evin yolunu.

Hoca eve girince, hanımı şaşıp kalmış,
Kavuğu görmeyince yerini merak almış.

“Hoca kavuğun nerede, esen rüzgar mı aldı,
Onun için mi başın böyle das dazlak kaldı?”

Hoca gülerek der ki; “Değil sandığın gibi,
Sokaktaki çocuklar kurmuş çete ekibi.

Bizim kavukta bana yalvarıp izin aldı,
Çocukluğunu anıp, o da oyuna daldı.”

Sezayi TUĞLA